„Barokowi herosi. Wrocławskie rzeźby Johanna Georga Urbansky’ego z lat 20. XVIII w.”

Obchody jubileuszu siedemdziesięciopięciolecia Muzeum Narodowego we Wrocławiu nabierają coraz większego rozmachu. 12 czerwca 2023 roku konferencja prasowa poprzedziła wernisaż wystawy, która głosi chwałę dawnego, barokowego Wrocławia – jednego z centrów Korony Świętego Wacława pod berłem Habsburgów. Jest to kolejna znakomita prezentacja, która musi skłaniać do rozmyślań o tym, co utraciliśmy w wyniku II wojny światowej i jak niewielka część skarbów Dolnego Śląska przetrwała nienaruszona w miejscach swojego pierwotnego przeznaczenia. Nie wszystko da się odbudować, odtworzyć czy choćby przywrócić do dawnej lokalizacji. Jednak zawsze warto próbować, zwłaszcza że dorobek Jana Jerzego Urbansky’ego wciąż czeka na właściwe rozpoznanie.

Możemy przekonać się o tym, patrząc na monumentalne rzeźby umieszczone w ciekawie zaplanowanej aranżacji na drugim piętrze Gmachu Głównego. Zobaczymy w niej zespoły rzeźbiarskie, zarówno dzieła tworzone dla Kościoła katolickiego – inspirowane sztuką rzymską, jak i przeznaczone dla wspólnoty luterańskiej, w epoce baroku dominującej w naszym mieście.

To, że podjęliśmy się dzieła zaprezentowania tych konkretnych rzeźb Urbansky’ego, wynika także z faktu, iż doświadczyły one niezwykle burzliwych losów w czasie ostatniej wojny oraz w latach bezpośrednio po niej następujących – mówi pan dr hab. Piotr Oszczanowski, dyrektor Muzeum Narodowego we Wrocławiu i współkurator wystawy. – Upominamy się jednocześnie o to, aby pamiętać, że proces przemieszczenia dzieł sztuki, zmiany miejsca ich przechowywania i ekspozycji, nadal musi być ważnym tematem badań muzealników.

W nich trzeba jednak wykazywać się skrajną odpowiedzialnością oraz swoistą delikatnością w zrozumieniu wszystkich argumentów i racji każdej ze stron. Zarówno byłych, jak i obecnych właścicieli i opiekunów tych dzieł sztuki. Tylko w ten sposób jesteśmy w stanie zrozumieć ten jakże trudny, jakże burzliwy i pełen niepewności czas powojenny. Okres, kiedy nadal cenniejsze było – bo musiało być – najpierw ratowanie życia ludziom niż opieka nad zabytkami. Ocalenie tych dzieł sztuki, ich zabezpieczenie, nawet ich przemieszczenie wielokrotnie decydowało o tym, że one przetrwały. I dzisiaj możemy je podziwiać. Nie oznacza to jednak, że już teraz, w XXI w., nie powinniśmy podejmować dyskusji na temat ich historii, a także ich przyszłości. Taka dyskusja jest niezbędna i po prostu nam wszystkim potrzebna. I o tym także traktuje nasza wystawa.

W spotkaniu z dziennikarzami udział wzięli współkuratorzy wystawy, pan dr hab. Piotr Oszczanowski i pani Barbara Andruszkiewicz. Zapraszamy do zapoznania się z nagraniami: